Nie wiem, co mocniej mnie denerwuje albo kto bardziej mnie wkurza. Możliwe, że to te same osoby. Udające, że nic nie widzą, nic nie słyszą. Szumu śmieci, smrodu z kominów, walających się petów po chodnikach, podrzucanych ukradkiem zepsutych lodówek na śmietnik. Cisza.
Maski, przyłbice i respiratory. Respiratory, o których do niedawna mało kto słyszał. Zresztą o maskach i przyłbicach też mało kto słyszał. Przynajmniej nie na taką skalę. Pojęcia obiły się o uszy i uleciały z wiatrem. Wirus zmienił rzeczywistość. Wirus zmienia rzeczywistość. Wirus idzie na wybory.
Kiedy słyszę, że komuś się nudzi, to nie wiem, o czym ta osoba mówi. Dla mnie to abstrakcja. Drugie słowo, które się ciśnie w kontrze do – nudzić się – to, kreatywność. Bardziej swojsko – to pomysłowość.
Z twojej głowy. Ogarnia cię lęk? Obawa? Strach? Przed czym? Do niedawna było to niemożliwe – jesteśmy panami świata. Kto nam podskoczy? Kto? Ujarzmiliśmy prawie wszystko. I takie „coś” Takie małe COŚ. Wirus. Mruga oczkiem, kiwa paluszkiem i śmieje się z nas. Szepcze … zostań w domu. Ale Ty tego nie słyszysz.
Koniec roku to czas podsumowań i wyzwań. Brzmi to niezwykle banalnie i staroświecko. Mierzi mnie. Rokrocznie internet zalewa fala wpisów o rozliczaniu samych siebie – co się udało a co nie wypaliło, do tego seria wymówek i pochwał pod własnym adresem. Jednym słowem nuda. A mnie na koniec i początek roku zamarzył się rower stacjonarny.
Dawno temu napisałem o kibelku. Nie wiem, czy ktoś pamięta jeszcze ten wpis. Temat nadal aktualny – śmieci. Dziś musimy segregować śmieci. To już nie moda. Musimy zadbać o środowisko. Tylko, że na gadaninie się kończy.