Nie wiem. I na tym bym mógł zakończyć wpis. Nie wiem, dlaczego obawiałem się zmian. Zmiany. Oszukiwanie samego siebie wychodzi bardzo dobrze i znajdzie się tyle wymówek, aby utwierdzić się w przekonaniu, że wyjście ze strefy tzw. komfortu to będzie bolesne zderzenie z betonem. Po tym zderzeniu długo będziemy dochodzić do siebie. Kiedy już ochłoniemy, a guzy znikną – świat wygląda już zupełnie inaczej.
Pamiętam, że kiedy „kupowałem” pierwszy zestaw stereo a było to dawno temu, to w zestawie był tuner radiowy. Płyty kompaktowe dopiero raczkowały, zdobywały popularność, cena jak na tamte czasy była wysoka. W zestawie był magnetofon kasetowy, aby nie tylko przegrywać muzykę z cd, ale przede wszystkim nagrywać z radio.
Nie wiem, co mocniej mnie denerwuje albo kto bardziej mnie wkurza. Możliwe, że to te same osoby. Udające, że nic nie widzą, nic nie słyszą. Szumu śmieci, smrodu z kominów, walających się petów po chodnikach, podrzucanych ukradkiem zepsutych lodówek na śmietnik. Cisza.
Maski, przyłbice i respiratory. Respiratory, o których do niedawna mało kto słyszał. Zresztą o maskach i przyłbicach też mało kto słyszał. Przynajmniej nie na taką skalę. Pojęcia obiły się o uszy i uleciały z wiatrem. Wirus zmienił rzeczywistość. Wirus zmienia rzeczywistość. Wirus idzie na wybory.
Kiedy słyszę, że komuś się nudzi, to nie wiem, o czym ta osoba mówi. Dla mnie to abstrakcja. Drugie słowo, które się ciśnie w kontrze do – nudzić się – to, kreatywność. Bardziej swojsko – to pomysłowość.
Z twojej głowy. Ogarnia cię lęk? Obawa? Strach? Przed czym? Do niedawna było to niemożliwe – jesteśmy panami świata. Kto nam podskoczy? Kto? Ujarzmiliśmy prawie wszystko. I takie „coś” Takie małe COŚ. Wirus. Mruga oczkiem, kiwa paluszkiem i śmieje się z nas. Szepcze … zostań w domu. Ale Ty tego nie słyszysz.